Franciszka Siedliska biegle mówiła po francusku, który znała od dzieciństwa. Guwernantka, która ją uczyła francuskiego była Szwajcarką. Spędziła w domu Siedliskich aż 10 lat i była bardzo lubiana przez dzieci. Franciszka doskonaliła swoje umiejętności podczas podróży zagranicznych, szczególnie w Szwajcarii i Francji. Znajomość francuskiego była przydatna Matce Marii jako założycielce nowej rodziny zakonnej. Znała dobrze także inne języki obce: włoski, angielski, niemiecki i łaciński, uczyła się ruskiego, jak określano język zachodniej Ukrainy.

Rozmowa Franciszki z ojcem, która miała miejsce w Cannes była punktem zwrotnym w życiu rodziny. Franciszka od swej pierwszej Komunii świętej wiedziała, że chce swoje życie poświęcić Bogu w zakonie. Na możliwość pójścia za głosem powołania czekała jednak długo. Ważną tego przyczyną był mocny sprzeciw ojca. Do konfrontacji i przełamania stanowczego „nie” doszło w Cannes. Zapisała: „Było to wieczorem, chodziliśmy blisko morza, taka cisza panowała dookoła, tylko lekkie fale odbijały się o brzeg. Trzymając ojca za rękę, tak słodko mi było wyznać, że Pan Jezus mnie wybrał dla siebie (…). Tatko słuchał mnie ze zdziwieniem, bo zupełnie nie pojmował innego życia (…). Teraz już się nie gniewał, nie karcił, lecz płakał (…). «Trudno – rzekł – kiedy to nieodwołalne, kiedy taka wola Boża, niech się tak stanie»”.
`
Hyères – nawrócenie ojca   

„Przybyliśmy do Hyères w październiku 1863 roku” – zapisze Franciszka, wyjaśniając, że za pomoc w Powstaniu Styczniowym jej ojciec przez kilka miesięcy pozostawał pod silnym dozorem policyjnym zaborców i musiał płacić rządowi wysokie kontrybucje. Wreszcie dołączył do rodziny we Francji. Rodzina zaprzyjaźniła się tam z o. Józefem Hube, zmartwychwstańcem. „O. Hube po ojcowsku odpowiadał Tatkowi na jego zarzuty przeciwko religii, wszystko życzliwie tłumaczył (…). Tatko nie miał wiedzy religijnej. Świat i ludzie wyrwali to ziarenko wiary, które nie było pielęgnowane. Jak sam Tatko opowiadał, nie spowiadał się od ślubu. Pewnego ranka przeprosił żonę i córkę, i poszedł do kościoła. „Po paru godzinach Tatko wrócił uradowany – pisze Franciszka – uszczęśliwiony, cały we łzach, był bowiem do spowiedzi i Komunii świętej. Opowiadał, że nie mógł się oprzeć wewnętrznemu głosowi”.

W Lyonie dwudziestoletnią Franciszkę urzekło sanktuarium maryjne Fourvière. Nic dziwnego, że skierowała tutaj pierwsze kroki po uzyskaniu błogosławieństwa papieża Piusa IX na założenie nowego zgromadzenia zakonnego w 1873 roku. Jako pomoc w rozeznawaniu polecono jej w Lyonie kontakt z o. Gautrelet, prowincjałem jezuitów. Wracając do rodzinnych Żdżar na Mazowszu, wiedziała jednak, że nie z Lyonem będą związane początki zakładanego przez nią zgromadzenia. Pierwszą i najważniejszą siedzibą Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu stał się Rzym, stolica Kościoła.