We wczesnym okresie nowożytnym owoce cytrusowe były symbolem statusu i przedmiotem fascynacji zarówno rodziny królewskiej, szlachty, jak i patrycjuszy. W imię fascynacji rzymską starożytnością i mitu o „złotym jabłku” z Ogrodu Hesperydów podjęto wielkie wysiłki nie tylko w celu zebrania ich gatunków i odmian oraz uprawy ich w ogrodach na północ od Alp w niesprzyjających warunkach klimatycznych.

Nie tylko zostały dokładnie przebadane, badając ich skórkę, miazgę i nasiona pod mikroskopem, jak zrobił to Giovanni Batista Ferrari, autor ilustrowanego traktatu botanicznego o owocach cytrusowych opublikowanego w Rzymie w 1646 roku.

Nie tylko traktowano je jako motywy literackie i wdzięczne tematy w sztukach wizualnych, ale także jedzono owoce cytrusowe, używane „w kuchni i przy stole na tysiąc sposobów”, jak zauważa Johann S. Elsholtz w swojej pracy Dieteticon z 1682 roku.

Świeże, marynowane, suszone, doprawiane miodem i cukrem – owoce cytrusowe jako przedmiot handlu docierały do ​​miast i społeczności republiki i imperium w różnych formach, głównie z Włoch, Hiszpanii czy Portugalii. Ale jak były wykorzystywane w sztuce kulinarnej? W jakich obszarach kuchni były najczęściej używane? Jakie wartości i znaczenia kojarzyły się z owocami cytrusowymi na kulinarnym poziomie? Odpowiedzi na te pytania dostarczy analiza spisów treści, przepisów i menu w ówczesnych książkach kucharskich. Punktem wyjścia do tych rozważań jest omówienie znaczenia owoców cytrusowych w historycznych koncepcjach żywieniowych.

Historia kulinarna owoców cytrusowych jest mało znanym aspektem kultury wczesno nowożytnej. Poznamy je przez pryzmat polskich i niemieckich tekstów kulinarnych z XVII i XVIII wieku, ale też będziemy mieli okazję doświadczyć ich zmysłami. Po wykładzie spróbujemy letnich dań cytrusowych na małej degustacji. Maciej Nowicki, szef kuchni w Muzeum Zamek Króla Jana III, interpretuje dla nas dania. w Wilanowie i mistrzów historycznej rekonstrukcji kulinarnej.