Niebawem ukaże się nowa książki Kornelii Golombek zatytułowana „Śladami przodków“. Są to przemyślenia o tradycji migracji zarobkowej z Polski na Zachód w świetle obecnej epigenetyki traumy. Publikacja nawiązuje do tematu doktoratu autorki poświęconego emigracji zarobkowej polskich mężczyzn z branży budowlanej w Niemczech i w Belgii.

W rozmowie z Polskifr.fr Kornelia Golombek odniosła się do kilku istotnych i niełatwych spraw związanych z życiem na emigracji, m.in. trudnej decyzji o wyjeździe za granicę.

Kornelia Golombek: Związków z Polonią nie posiadam. Moje doświadczenia emigracyjne rozpoczęły się w wieku nastoletnim, kiedy opuściłam Polskę, by udać się wraz z rodziną do niemieckiej Nadrenii Północnej – Westfalii. Wykształciłam się w Niemczech jako pedagog-docent i pracuję do dzisiaj w zawodzie wykładowcy m.in. akademickiego. Robię to już 27 lat i wykształciłam tą drogą ludzi / uczniów/ studentów z wszystkich kultur etnicznych świata. Życie intelektualistki z Polski za granicą posiada wady i zalety, przechodzi przez pozytywne i negatywne fazy.

Od prawie 18 lat udzielam się hobbystycznie naszemu krajowi – naszym Rodakom. W ramach „Matchmaking” przez wiele lat nawiązywałam relacje pomiędzy firmami polskimi oraz holenderskimi i niemieckimi. Poza tym łączyłam firmy mazowieckie z firmami niemieckimi z branży meblarskiej. Najwięcej tych moich pozazawodowych akcji skupia się na propagowaniu ekologicznej żywności np. z Podkarpacia i Podlasia. Chodzi docelowo o miody spadzi iglastej z terenów Komańczy i Bieszczad Wysokich oraz „Lipca Białowieskiego” z Puszczy Białowieskiej.

Lata 2015-2018 obfitowały w prace literackie. Wtedy powstał pierwszy przewodnik kulturowo-turystyczny o Podkarpaciu w języku niemieckim pt. „Eine Region mit Seele”- „Region z duszą” i druga jego część w edycji o Bieszczadach pt. „W krainie żubra górskiego i serdeczności”. Współpraca na tym szczeblu z Nadleśnictwem w Stuposianach była niezwykle serdeczna i bardzo efektywna.

Od 2007 do 2010 r. organizowałam i przeprowadzałam wraz z Polską Misją Katolicką w Düsseldorfie kursy języka niemieckiego dla naszych ludzi.

Poza tym w latach 1990-1991 udzielałam się jako studentka na polsko-niemieckich konferencjach i kongresach pedagogów, socjologów i filozofów jako referentka i tłumaczka.

Patriotyzm w świetle globalizacji należy do archaizmów, które mogą być niepoprawnie zinterpretowane. W zamian za to pojęcie proponowałabym słowa Georga Simmela (niemieckiego socjologa): „Miłość do Ojczyzny jako indywidualność przestrzeni…”.

Przeżycie i samorealizacja jako indywiduum i jednostka w formie mniejszości narodowo-etnicznej w krajach emigracyjnych, które posiadają rozbieżną do naszej genezę sensu i światopoglądu.

Życie pozostaje do końca eksperymentem i projektem z „OpenEnd”, nie ma na nie żadnych recept… Może to dobrze, gdyż jednostka mogłaby być  pozbawiona robienia swoistych i jednorazowych w swojej niepowtarzalności doświadczeń życiowych. Wydeptane buty są naszym odciskiem „palców losowych”…

Emigracja jako pojęcie słowa „migrare”, czyli „wędrowanie”, zostaje według mnie decyzją ostateczności, która nie jest już u nas w Polsce postrzegana jako „awans społeczny” – praca jako emigrant zarobkowy na Zachodzie. Na podstawie mojej pracy intelektualnej i badań antropologii kultury oraz własnych doświadczeń jako emigrantki z Polski, podsumowuję wszelaką migrację za granicę w pierwszej kolejności nie jako zysk, ale często jako poważną porażkę tysiąca naszych rodzin, które milczą na ten temat…

Żadne miejsce na świecie nie zastąpi Ojczyzny (determinizm genetyczny!).

Książka powstała na podstawie jednej z badanych w moim doktoracie tez migracji wahadłowej z Polski na Zachód, którą analizowałam na podstawie teorii socjologii prakseologicznej i socjologii kultury. Jedno z pytań dotyczących moich procesów badawczych brzmi: Czy migracja może być dziedziczona w wyniku transgeneracyjnego przekazywania kolejnym pokoleniom negatywnych doświadczeń? W tej kwestii interesujące wydają się nie tylko konsekwencje, ale i przyczyny masowej migracji z Polski do krajów zachodnich. Kontekst mojego eseju naukowego nawiązuje do relacji między teraźniejszością a przeszłością, koncentrując się na tragicznych okresach w historii Polski, naznaczonych m.in. cierpieniem.

Książkę dedykowałam mojej najserdeczniejszej przyjaciółce Eli z Łodzi, która była moją sąsiadką w akademiku w Münster. Ela podobnie jak ja jest kobietą i Polką, którą charakteryzuje odwaga cywilna, samozaufanie i miłość do kraju, z którego się wywodzi. Posługiwałyśmy się „bardzo pewnie” bez bojaźni językiem polskim w latach osiemdziesiątych we wszystkich kontekstach społecznych… w czasie, kiedy prawie każdy emigrant z Polski stawał się w społeczeństwie niemieckim „niemową” swego języka ojczystego!!!

To po mojej obronie opublikowanie mojego doktoratu w dwóch językach: polskim i niemieckim.

Życzę wszystkim emigrantom z Polski, aby Ojczyzna zawsze posiadała dla nich otwarte DRZWI do realizacji własnych marzeń za granicą. Lecz jeśli te marzenia poprowadzą w życiu do ślepego zaułka, to wtedy OJCZYZNA oferuje alternatywę… staje się MOSTEM…, po którym gwarantowany jest bezpieczny powrót do DOMU – droga powrotna do Polski!

Źródło: Polskifr.fr